Wanneer je die innige connectie voelt met een ander, die alles belichaamt waar je zo’n onverklaarbare intense liefde voor voelt, dat je hele energiesysteem overgenomen lijkt te worden door een kracht die niet te weerstaan is, degene die tegelijkertijd ook keihard en genadeloos de diepste wonden en angsten in jou aanraakt…… een huilend hart is het resultaat, een hart dat open staat voor heling.
Wanneer je je zo enorm aangetrokken voelt en tegelijkertijd zo hard afgestoten…….
Wanneer je niet meer weet wie je bent of wat nog werkelijkheid is of een illusie…….
Wanneer je tranen je hele ziel blootleggen en je nog uitsluitend een dieper dan diepere verscheuring kunt voelen……
Wanneer je hele ziel het uitschreeuwt en je hart je lijkt te leiden naar nog meer pijn……
Wanneer je kortsluiting krijgt door alles wat er gebeurt en zo tegenstrijdig aan de liefde is die je dacht te delen……
…….dan kom je vroeg of laat op het punt waar je voor jezelf moet kiezen vanuit liefde voor jezelf.
…….dan komt er een moment waarop je de ander laat gaan, omdat je door het continueren van deze dynamiek uitsluitend een statement aan het universum zou geven: “ Ga maar door, ik heb nog niet genoeg gehad, ik wil nog meer pijn voelen.”
Deel van dit bijna onmenselijke proces is dat je zelfs degene met wie je voorbij tijd en ruimte, voorbij het ego, verbonden bent, kunt laten gaan….. omdat alles erop wijst dat het niet anders kan, tenzij jij het meest waardevolle in jezelf wilt verloochenen en opofferen. Dat is echter niet het doel van zielsliefde…. Het doel is om een pure connectie met jezelf tot stand te brengen, heel te zijn in jezelf, dat betekent echter niet dat je sterk moet zijn en geen verdriet meer zult voelen….. maar de periodes waarin je je goed voelt worden langer.
Je kunt dan alleen nog in jezelf investeren en ervoor zorgen dat je leven die liefde uitstraalt die je zo diepgaand hebt gevoeld, maar kennelijk (nog) niet tastbaar mocht zijn…… omdat er zoveel ruis tussen zat.
“WE HUILEN ALLEMAAL OM DE LIEFDE DIE WE ACHTER HEBBEN GELATEN!”
Zielsliefde eindigt echter nooit, je draagt haar mee en dat is een enorme rijkdom, maar bij tijd en wijle huilt ons hart weer een traantje meer, omdat het lijkt alsof we ertegen hebben moeten kiezen…..
Het mag, het kan, het zal zijn wanneer de ruis uiteengevallen is in 1000-den partikeltjes van geneutraliseerde herinneringen van pijn, trauma en onveiligheid….
Weet dat het hart geopend is en de liefde altijd IS.
Huilend hart, huil wanneer je huilen moet, onderdruk niets, heel maar……
Het IS goed!
© Maria Quesada
Ik heb hem 3 maanden geleden moeten achter laten met pijn in mijn hart, maar hij mag me niet nog meer pijn doen. Al deze maanden heb ik getwijfeld of ik toch niet weer hem terug in mijn leven wilde. Het beruchte gevecht tussen hart en hoofd..
Na 10 jr, waarvan ongeveer 8 jr aantrekken en afstoten, afgewisseld met een paar prachtige jaren vervalt hij in zijn oude gedrag waarmee ik niet leven kan.
Dan maar niet, ik ben meer waard dan hij me behandeld. Nu voor mezelf opkomen en zorgen, al doet dit afscheid onnoemelijk veel pijn. De andere keren wist ik diep in mijn hart dat t weer goed zou komen en gewoon tijd nodig had. Dit laatste jaar was zo mooi, ook hij was overtuigd van ons tweelingzielenschap en vertelde dit ook aan anderen. Daarom is het nu dubbel pijnlijkjk. …. ook al weet ik dat we elkaar in een volgend leven weer zullen tegen komen.
Dit jaar zouden we op zoek gaan in Ierland naar de plek waar we elkaar voor het eerst hebben ontmoet in de 14e eeuw volgens onze regressie…. De plek waar ik al 40 Jr naar toe wil, alleen wist ik nooit waarom ik daar naar toe wilde totdat….
Huilend moet ik afscheid nemen van de man waar ik al zoveel levens mee deelde, waar ik alles voor wilde geven, die mijn vertrouwen niet waard was.Die steeds weer nog een andere vrouw naast mij nodig had en er niet eens van houdt, maar die hem niet laat gaan en hij niet tegen haar opkan. Slapjanus….
Het proces was niet leuk, vaak zwaar zelfs, maar heb er veel van geleerd… en dat was toch waar het om gaat?
Maar wat geeft het ook diep diep verdriet. Meer dan toen mijn man na 40 jr lief en leed overleed, want dat was een definitief einde, hier ligt er nog iets open……
Nu ga ik helen…..
Wat een verhaal!!Het mijne, Ja pijn,pijn en verscheurd ,geamputeerd. Het hoofd wil hem nooit meer zien horen of spreken dat heb ik hem ook geschreven, het hart wil hem koester ,strelen en hem beschermen voor al het verdriet wat hij zich heeft laten aandoen. Tegen beter weten in ging ik door, mijn liefde voor hem is grens loos, onvoorwaardelijk. Ik ken hem vanuit mijn dromen die ik als kind al had en ombewust was ik al mijn hele leven naar hem opzoek. Nu moet ik leren met deze pijn en “gemis” te dealen. Alleen weet ik soms niet hoe. Begrijp nog steeds niet wat het allemaal voor zin heeft en wie geef me antwoord.
Mijn verhaal en inderdaad nu naar twee en half jaar ga ik me steeds iets beter voelen. En inderdaad de pijn momenten blijf je voelen want je hart is gebroken. Toch wetend dat het echt niet meer kon. Stukje bij beetje helen en van jezelf houden.
Geen keus was t meer.