Het pad der zielsliefde is geen gemakkelijk pad om te bewandelen. Je sterft 1000 doden en je denkt dat je nooit meer van de verscheuring en de pijn afkomt. Het is echter geen destructieve pijn, je gaat door een innerlijk zuiveringsproces heen, waardoor je geleid wordt naar onvoorwaardelijke liefde en acceptatie van jezelf, alles omarmend waar jij uit bestaat. De mate van verwijdering die je tussen jou en je zielsliefde ervaart, is een reflectie van de verwijdering tot de eigen ware kern. Jij en je zielsliefde zijn onderweg naar heelheid.
Iedereen werd ontroerd door de tekst van Jeff Brown die ik in een webinar oplas. De oorspronkelijke tekst is in het Engels en persoonlijk vind ik die nog veel mooier, maar omdat niet iedereen zich even gemakkelijk bij Engels voelt, heb ik hem vertaald in het Nederlands. Jeff Brown spreekt vanuit het mannelijke perspectief.
Ik deel hem hier zodat je hem zo vaak kunt teruglezen als je wil.
“Vergeef me voor mijn onvermogen om de liefdevolle strijder te onderscheiden van de harteloze strijder, een reflectie van mijn eigen verwarring om te kunnen dealen met de slagvelden van het verleden. Als ik mijn hart te ver opende, was ik te kwetsbaar voor aanvallen van anderen. Ik was geprogrammeerd om gevoelloos en star te zijn, gefocust, en op alles voorbereid, zodat ik mezelf en anderen kon beschermen tegen die aanvallen. Ik ging echter te ver hierin en sloot mijn hart helemaal. Op die manier verwoestte ik de brug tussen onze harten. Ik zie dit nu en het spijt me.
Vergeef me voor mijn afwezigheid, een reflectie van mijn eigen innerlijke afwezigheid, mijn onvermogen om me te verbinden vanuit een hart dat dicht zat door emoties die ik niet kon verwerken. Ik wist niet hoe en Ik weet nog steeds niet hoe ik dit kan doen, maar ik sta er nu wel open voor.
Vergeef me voor mijn onvermogen om relaties te onderscheiden van oorlog. Als een strijder in vijandig grondgebied, sloop ik als een dief in de nacht jouw leven binnen en net zo snel verliet ik het ook weer. Egoïstisch plunderde ik alles wat ik nodig had en met de brokstukken kroop ik dan weg naar de andere zijde van de krater die ik geslagen had. Ik gaf niets terug uit angst dat ik te kwetsbaar zou zijn en ik weer aangevallen zou worden. De oorlog zat in mijn hersens en ik kon de rivier der liefde niet zien die lag te wachten aan de andere kant van dit slagveld. Ik snap nu dat liefde het tegengif, het medicijn is voor de gewapende strijder, maar ik kon dit medicijn niet drinken in mijn gemoedstoestand.
Vergeef me dat ik jou niet kon zien, mijn ogen waren verblind door mijn versteende woede en ingehouden tranen. Als het enige troost voor je kan zijn, maar ik betwijfel of het dat is, ik kon mezelf ook niet zien. Ik zag alleen hetgeen mijn strijdersfocus en mijn hyper alertheid diende. Mijn spiegel was een slagveld.
Vergeef me voor mijn ongegrond materialisme, mijn door macht gedreven tirannie, mijn obsessie met het verzamelen van bezittingen. Ik dacht dat dit mij, en zij die mij nabij stonden zou beschermen en zekerheid zou bieden. Ik zag echter niet in dat dit juist mijn gekte bestendigde. Vergeef me voor mijn egoïstisch misbruik, een reflectie van mijn eigen misleide ego dat opgepompt was om met de diepgewortelde competitieve wereld te dealen. Ik kon het gezonde en betrouwbare ego niet onderscheiden van het zelfingenomen en ongezonde ego. Ik ging te ver de verkeerde richting uit.
Vergeef me voor een seksualiteit die jou als een object zag en losgekoppeld was van het hart. Ik weet dat je naar ware intimiteit verlangde, een samensmelten van onze zielen door middel van de hart en genitale snelweg. Er waren te veel beschermingsmechanismen rondom mijn hart, waardoor zich geen brug kon vormen tussen onze zielen. Er waren momenten waarop jouw liefdevolle manier van zijn mij bevrijde van mijn maskers, maar ik had geen voorbeeld om dit hartvuur te behouden. Dit spijt me zo, want ik weet dat het pad waar jij naar verlangde, het pad naar God was.
Vergeef me mijn afschuwelijk agressieve handelingen, een reflectie van mijn eigen versteende woede, mijn eigen onvermogen om de echte vijanden van mijn vrienden te kunnen onderscheiden. Er zijn geen woorden die hetgeen kunnen goedmaken wat ik in die momenten van paranoia heb aangericht. Ik weet dit, ik ben me daar echt bewust van. Ik zou mijn gezicht vanuit schaamte willen verbergen, maar dit maakt het er niet beter op. Ik moet verantwoording nemen voor mijn wandaden en dan een manier vinden om in mijn eigen capaciteiten van liefde te geloven. Ik roep de andere mannelijke strijders op om verantwoording te nemen voor de acties van ons geslacht, niet op een wijze die van zelfhaat getuigt, maar op een moedige wijze, eerlijk en waarlijk vol mededogen. De bezielde strijder erkent zijn fouten en heeft de moed om alles te doen wat mogelijk is om het weer goed te maken.
Vergeef me voor mijn onvermogen om bewuste relaties te ontwikkelen. Jij stond voor me met je mooie hart open en kwetsbaar, maar ik was te gehecht aan mijn individualisme en bang voor dit onbekende terrein. Ik ken de bossen, de markten en de terreinen van de uiterlijke wereld zo goed, maar mijn eigen innerlijke geografie is mijn onbekend. Je riep me naar een plek waar ik slecht op voorbereid was, hoewel ik onder de oppervlakte van mijn stoere gedrag voelde dat je me uitnodigde om naar huis te komen.
Ik ben dankbaar voor jouw bereidheid om te geloven dat degene die ik was in die sporadisch kwetsbare momenten, mijn ware zelf was. Je had gelijk, mijn ware zelf woont in mijn hart, maar ik kon dat alleen maar zo nu en dan toelaten. Het was teveel voor mij om dat aan te kunnen. Ik zag jou als een gevaar, want in jouw nabijheid begon ik te proeven aan een manier van zijn vol overgave. Jouw geloof in mijn goedheid hield me op de been door menige strijd, en herstelde mijn vertrouwen in het leven wanneer ik dat het meeste nodig had. Jij was het licht aan het einde van deze barbaarse tunnel en ik ben gezegend.
Ik ben dankbaar dat je door dik en dun aan mijn zijde bleef en ik begrijp de keren dat je moest opgeven en loslaten. Ik herken nu het grote verschil tussen een relatie en een liefdesconnectie. Liefde alleen is niet genoeg. Zonder een gedeelde bereidheid om bewust te worden, kan er alleen maar frustratie zijn. Ik was zo vaak onuitstaanbaar, vasthoudend aan mijn onbewuste zelf, zoals een soldaat zijn wapen vastgrijpt. Ik snap nu hoeveel moed het jou gekost heeft om je hart open te houden bij mijn weerstand. Je had alle recht om een authentieke relatie te willen, aangezien jouw geest daarin aangeraakt werd. Jouw hart had het recht om tegemoet te worden gekomen in haar openheid en bereidheid. Ik ben dankbaar voor de tijd die je mij schonk, voor de momenten dat ik uit de schuilplaatsen tevoorschijn kwam die ik als mijn thuis waande.
Ik ben mijn oma dankbaar, want niemand zag mijn tederheid helderder dan zij. Ik ben mijn moeder dankbaar, omdat ze mij het leven heeft geschonken en mij gevoed heeft totdat ik op eigen benen kon staan. Ik ben dankbaar voor moeder aarde om mij te helpen gronden en mij de kans te geven om mijn lichtende geest te expanderen. Ik ben dankbaar voor de goddelijke moeder, de echte moeder van ons allen. Ik voel haar goddelijke aanwezigheid nu zo dichtbij. Ongelofelijk compassievol, ze was er altijd, leven inblazend en mij vertrouwen schenkend. Ik zit op haar schoot terwijl ze mij in alles voorziet.
Ik verheug me op de dag waarop relaties alleen worden aangegaan wanneer twee zielen naar elkaar uitreiken en wanneer twee harten naar hetzelfde verlangen, een fluistering vol verlangen dat een brug slaat van de ene essentie naar de andere. Ik wil naar jou verlangen, niet omdat het mijn ego bevredigt, niet omdat je een fysieke schoonheid bezit, maar omdat jouw aanwezigheid mijn goddelijke zelf uitnodigt om uit zijn schuilplaats te komen. Ik wil je aanraken met mijn hart open en bloot, ik wil de chemie tussen ons voelen die losstaat van onze geslachtsdelen, maar rechtstreeks vanuit onze essentie naar elkaar toestroomt. Vloeibare liefdeslava die vanuit het hart naar de genitaliën stroomt en naar het oneindige grote geheel. In deze liefdevolle wereld, zullen relaties altijd ervaren worden als een spirituele bezigheid, een toegewijde expressie van ons goddelijke zelf.
Ik had altijd geloofd dat je gevoeligheid verloren zou gaan in een harde wereld. Maar op dit moment ben ik gevoelig, zonder breekbaar te zijn. Ik draag nog steeds een harnas, maar er is een shift in de richting van mijn intensiteit. Ik kan langer dan eerst verbonden blijven met mijn hart . Ik word zachter. Na zovele levens met de strijdbijl in mijn hand, wordt er nu een tedere strijder geboren in de kern van mijn zijn. Hij is verward, maar weet intuïtief dat dit de weg naar huis is.
Geef me alsjeblieft niet op en geef mijn medestrijders niet op. Vergeef ons onze wandaden, of tenminste, blijf open voor de mogelijkheid dat wij kunnen veranderen als we er de bereidheid toe voelen. De dag zal komen dat onze strijdersmentaliteit de harde korst zal verliezen en afgestemd zal worden richting goede daden. Sommige van ons bevinden zich al daar, en meerderen van ons zullen volgen. De weg der transformatie is afhankelijk van de brug tussen geslachten, een weldadige brug die onze verschillen viert met respect en vriendelijkheid. We moeten er samen ons best voor doen zodat we de collectieve hartsenergie kunnen helen en hand in hand met een open hart de goddelijke mannelijke en de goddelijke vrouwelijke energie kunnen belichamen. In het hart zullen wij elkaar vinden.
Moge je de liefde van deze goddelijke energie voelen, die je boven de waanzin van de wereld uittilt en je nestelt in de dankbare armen van hen die jij gevoed hebt. Zij die jouw zegeningen hebben ontvangen, hebben dat misschien niet altijd erkend, maar jouw liefde is in ons beland, het zaadje is geplant, waardoor ook wij krachtiger in liefde groeien en ontvankelijk worden voor het licht der liefde.”