Agape kon niet eerder geschreven worden dan nu, 10 jaar na de publicatie van Dans des Weerziens, langzaamaan ben ik heel voorzichtig begonnen eraan, nog niet wetende of ik door zal zetten. Ik bevond me nog lange tijd in een afstemming waar ik me niet kon onthechten van het verlangen naar mijn essentiële andere en van de angst om achter te blijven met lege handen en een gebroken hart. En hoewel er echt lange periodes waren waarin ik dacht dit eindelijk te hebben overwonnen, omdat het gewoon niet meer voelbaar was en ik ervan overtuigd was dat niets mij meer kon raken vanuit hem, omdat ik werkelijk los van iedere verwachting richting mijn EA meende te zijn, bleek deze vermeende onthechting keer op keer een tijdelijke staat te zijn geweest die onvoldoende verankerd lag in mijn zijn.

Er presenteerden zich namelijk net zoveel fases waarin triggers mij genadeloos terugwierpen in een gevoel en een toestand waarin ik mij verdrietig, gedesillusioneerd, zo enorm kwetsbaar en zelfs gebroken voelde. Er moest eerst een verdere innerlijke ontwikkeling in mij plaatsvinden om los te komen van de emotionele rollercoaster en de dynamiek van aantrekken en afstoten die ik in Dans des Weerziens heb beschreven.

Er was zelfs een punt waarop ik het vertrouwen totaal verloor dat ik ooit zou kunnen helen en dat ik dacht te moeten accepteren dat dit mijn lot was. Hij was nog steeds iedere seconde voelbaar in mij, terwijl er inmiddels sprake was van een jarenlange separatie die hij op een gegeven moment weer beëindigde door op een onverwacht moment weer contact met mij op te nemen. De rollen leken toen omgedraaid, maar de hardnekkige patronen die doorbroken mochten worden, dienden zich na verloop van tijd toch weer aan. Antwoorden op de vele vragen die er in mij leefden door de triggers op afstand, lieten nog steeds op zich wachten. Er kon nog geen sprake zijn van daadwerkelijke aanwezigheid bij elkaar, openheid en transparantie was ver te zoeken.

Niet eerder dan nu kan ik werkelijk stellen dat ik eindelijk daar ben aangekomen waar ik gelukkig kan zijn zonder mijn EA en dat er geen sprake meer is van een onhoudbaar verlangen of angst voor verlies. Juist nu dat hij nog geregeld laat weten dat hij er is, misschien zelfs meer beschikbaar dan hij ooit is geweest, voel ik dat het momenteel onmogelijk is om dit aan te gaan. Dit keer niet omdat hij de connectie verloochent, integendeel, maar omdat ik deze connectie niet noodzakelijkerwijze meer hoef te beleven d.m.v. een aardse relatie. De liefde is nog steeds even intens voelbaar, maar ik kan dit niet koppelen aan de persoonlijkheid van mijn EA. Hij voelt dat, hij weet dat. Hij kan mij niet meer daar vinden waar ik eerder bereikbaar voor hem was.

En zo is het voor nu bestemd te zijn, wetende dat er nog veel zal volgen en dat dit onze persoonlijkheden zal overstijgen. We hebben immers getekend voor deze reis waardoor onze ziel verder kan indalen om een prachtige aardse liefdeservaring te creëren die de moeilijke en pijnlijke herinneringen zal vervangen en zo de ruimte schept voor deze goddelijke eenheid.