Fragmenten uit Dans des Weerziens:

.
Verrast door liefde

Vanaf het moment dat hij na die eerste behandeling wegging, viel er een intense liefde over mij heen. Mijn ziel was diep, diep van binnen aangeraakt en hij is geen seconde meer uit mijn gedachten geweest. Vanaf dat moment was er het verlangen om hem te leren kennen. Ik kreeg mijn adem niet meer onder controle, zelfs niet toen hij weg was. Het leek wel alsof ik een weerzien beleefde met iemand en nog even de ruimte kreeg om daaraan te wennen. Ik plofte op de bank in mijn praktijk en sloot mijn ogen. Hoe zijn gezicht eruit zag wist ik niet eens meer, want ik had mijn ogen voornamelijk dicht gehad tijdens de reading. Ik besloot een moment voor mezelf te nemen en met gesloten ogen concentreerde ik me op mijn eigen energie en ademhaling.

Het beeld van een man en vrouw verscheen voor mijn geestesoog. Het was het beeld van Ramses en van mij, maar we zagen er anders uit. Er schenen lichtbundels in onze lichamen en vanuit ieder lichtpunt was er een totale verbinding met elkaar. Alles was verbonden, zelfs onze handen, knieën en voeten. Overal verstrengelden zich energiekoorden. Als die twee energielichamen nog dichter bij elkaar kwamen, dan zouden ze oplossen, opgaan in het geheel. Ze zouden alles zijn en niets. Alleen een oneindige ruimte zou overblijven.
Ik voelde mezelf log en zwaar worden van binnen en dwaalde af in een toestand tussen slapen en ontwaken. Wat ik me daar nog alleen van kan herinneren is dat er een heleboel gedaanten om mij heen stonden, waarvan een vrouw het woord nam. Zij sprak tegen mij in een onbekende taal en tot op heden weet ik de letterlijke betekenis niet van de woorden die ze tegen me uitsprak:

“Séolé, belu lot. Ai doma naha, doma naha lot.”

De toegang tot de niet-fysieke wereld sloot zich. Ik was me de hele tijd bewust geweest van het feit dat ik nog steeds in mijn praktijkruimte aanwezig was. Ik schreef de woorden meteen fonetisch op. Als ik ze zelf uitsprak, kwam ik helemaal in mijn vrouwelijke energie terecht, d.w.z. een soort hogere vrouwelijke energie die het aardse vrouw-zijn overstijgt. Het leken woorden ter versterking van mij om zware stukken te kunnen verlichten. Woorden om te kunnen accepteren wat er komen zou, zodat ik door het tumult en overweldigende kader ervan mijn eigen kern nimmer of nooit uit het oog zou verliezen. De begeleiding waar ik net een glimp van had opgevangen was van essentiële waarde.

Ik moest hier met iemand over spreken en besloot mijn broer te bellen. Hij had het niet zo met ervaringen die hij niet vanuit zijn eigen nuchterheid kon verklaren, maar hij beschouwde mij als iemand die een gezonde balans had gevonden tussen deze beide werelden. We kwamen beiden uit hetzelfde nuchtere nestje en ook al vertoefde ik geregeld in twee verschillende werelden, mijn voeten bleven stevig aan de grond. Daar had mijn broer tijdens onze jeugd genoeg van meegekregen. Hij luisterde stil naar me en blijkbaar had ik de impact van de ervaring goed op hem kunnen overbrengen, want hij had totaal geen kritiek. Hij voelde de indruk die de ontmoeting met Ramses op mij had achtergelaten.
“Het is alsof ik een brug terugsla naar mezelf.” Mijn broer kon ook niet meteen een verklaring voor de hele gebeurtenis vinden en antwoordde: “Nou, laten we maar eens afwachten of dit de brug is die voor jou bestemd is, of dat je nog een brug verder moet gaan.”

Heel mijn hart en ziel schreeuwde om Ramses en tegelijkertijd voelde ik heel sterk zijn aanwezigheid in mij, maar ik wist niet wat hiervan de bedoeling was. Het was alsof wij ons verenigden op afstand. In de twee weken die volgden, werd dit nog eens extra duidelijk. Lichamelijk leek ik helemaal wakker geschud te zijn: ik wilde begeerd worden en begeren, lust gecombineerd met de diepgang van liefde, terwijl hij eigenlijk niet het uiterlijk had waar ik normaal gesproken voor zou vallen. Ik wist dat het waar was, ik voelde het. Ik voel het nog steeds. Het werd een innerlijk weten: wij kennen elkaar al eeuwenlang.

Na een paar dagen kwam de logica: LOSLATEN! Wat wil ik hiermee? Geen beginnen aan, hij is acht jaar jonger, zijn wereldje. Hij was altijd onderweg en had zijn mobieltje bij wijze van spreken aan zijn oor vastgeplakt zitten. Hij stond in verbinding met een wereld die nooit de mijne zou kunnen zijn. Op dat moment had ik nog helemaal geen notie van de werkelijke omvang van dit alles, maar een echte ongecompliceerde jongen bleek hij niet te zijn. DIT KAN NIET!

En op dat moment belde hij met, volgens mij, weer een smoes over zijn rug. Op de achtergrond hoorde ik het nummer ‘With or without you’ van U2. Ik herkende het meteen, want U2 is sinds jaar en dag mijn favoriete groep. Er vielen veel stiltes en toch werd er veel gezegd. Toen hij mij voor de derde keer binnen één week belde, vertelde ik hem uiteindelijk dat ik veel aan hem had gedacht en ook had nagedacht over de dingen die hij had gezegd. Hij zei: “Dat weet ik, dat voel ik. Weet je dan nog niet wie ik ben?” Daar kon ik hem nog geen concreet antwoord op geven dus zei ik: “Dat kunnen we tijdens onze volgende afspraak bespreken.”

Hij belde voor de vierde keer. De volgende afspraak stond al bijna voor de deur, maar die duurde voor mijn gevoel nog zo lang. Ik telde de dagen af. Ik werd gek van verlangen naar contact met hem, wat op zich vreemd was, want ik was al vele jaren niet meer warm gelopen voor een man. Het was duidelijk dat hij steeds naar een reden zocht om in contact met mij te zijn, maar hij verviel steeds in stilte. Ik kon echter niet meer professioneel blijven, ik kon dit niet meer als een zakelijke overeenkomst zien. Hij kon mijn cliënt niet meer zijn, dus doorbrak ik de sfeer door te zeggen dat ik iedere seconde aan hem dacht. En toen brak hij open en vertelde hij mij dat hij gek van verlangen naar mij werd op allerlei niveaus: fysiek, mentaal en spiritueel. En vervolgens sprak hij uit dat hij heel graag bij mij wilde zijn. Hij sprak zelfs de woorden uit: “Ik hou van JOU.” En hoewel dit woorden zijn die door sommigen heel gemakkelijk kunnen worden uitgesproken, voelde ik dat dit voor hem niet zo gemakkelijk was en ook voelde ik hoe oprecht hij ze had uitgesproken. Deze boodschap van hem kwam enorm bij mij binnen. En nu bleef ik even stil. Ramses ging mee in de stilte, alsof de energie van deze woorden ruimte moest hebben om het werk te doen waarvoor ze bestemd was.

Normaal gesproken zou ik hebben gelachen en misschien zou ik zelfs wel gezegd hebben: “Oh, dat gaat wel over hoor.” Ik zou er heel luchtig mee omgegaan zijn. Dit was echter een heftige ervaring voor mij en ik sprak dus mijn gevoelens naar hem uit, maar ook mijn angst en twijfels. Ik legde uit dat ik het zelf niet kon verklaren, maar dat ik oprecht diepgaande gevoelens voor hem had. Ik achtte het echter onmogelijk om met hem samen te zijn, vanwege het leeftijdsverschil, maar ook vanwege de beroeps- en daarmee samenhangende levenskeuze die hij had gemaakt, want daardoor zou ik me in een wereld moeten begeven die ik onveilig en totaal onwenselijk vond. Ramses had keuzes gemaakt in zijn leven die niet de mijne konden zijn. Hij had stil naar mij geluisterd en reageerde heel begripvol: “Ik begrijp jou compleet. Wil je me a.u.b. een brief schrijven waarin je me jouw gevoelens verwoordt?”
Ik voelde de energie in mijn hele lichaam en ziel stromen. Alles werd geopend, alle kanalen. Alsof ik eindelijk helemaal geboren werd, helemaal mezelf werd. Alles stroomde, overstroomde! Wat was dit? Ik voelde die intense liefde die bijna ondraaglijk werd.
Ik zei: “Ik wil je koesteren.” Dat waren de enige juiste woorden, recht uit mijn hart, die de lading omvatten van wat ik voor hem voelde. Hij werd er stil van en zei: “Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd.”

De ommekeer

Ik schreef een brief, heel kwetsbaar en oprecht, maar terwijl ik aan het schrijven was, voelde ik dat er iets bij hem veranderd was. Alsof hij heel ver weg was en zijn energie helemaal had weggeleid. Ik besloot om de brief toch te versturen, maar ik wist eigenlijk al zoveel. Ik kreeg een gevoel aangereikt en als ik me concentreerde op dat gevoel dan kreeg ik een heleboel informatie binnen. Op die manier werd ik steeds een beetje voorbereid op wat er komen ging en bleef er toch voldoende ruimte over om de ervaringen te ondergaan die ik blijkbaar moest ondergaan. De dag waarop onze tweede afspraak zou plaatshebben sprak Ramses een bericht in op mijn antwoordapparaat: “Hallo Maria, met Ramses. Hoe is ie? We hadden vanavond een afspraak, maar die kan ik niet nakomen. Ik bel je vanavond na 20:00 uur voor het maken van een nieuwe afspraak.”

Mijn gevoel werd bevestigd en dat maakte me heel onrustig. Waarom liegt mijn gevoel nooit? ’s Avonds om 20:15 uur belde hij. Ik hoorde gelijk dat ik een andere Ramses aan de telefoon had. Hij was heel afstandelijk, puur zakelijk. Hij wilde de afspraak een week verschuiven. Hij zei geen woord over onze telefoongesprekken en hij zei ook niets over de brief die ik hem had gestuurd. Ik zou mezelf niet zijn als ik deze voelbare ommekeer niet ter sprake bracht, dus vroeg ik: “Wat is dit? Wat heeft deze ommekeer in jouw gedrag te betekenen?”

De ervaring zou leren dat Ramses iedere keer omsloeg als een blad aan de boom. Het was alsof hij nooit zijn aandacht lang genoeg ergens bij kon houden. Je wist nooit wat je aan hem had. De ene keer was hij heel liefdevol en smachtte hij om tot mij toegelaten te worden en als de toegang eenmaal verleend was, liet hij me meteen alle hoeken van de kamer zien, figuurlijk gesproken dan. Ramses had duidelijk twee persoonlijkheden. Ik leerde heel gauw om binnen een paar seconden te weten wie ik aan de lijn had. Alles hoorde ik in de eerste klanken van zijn stem.

Hij was ironisch en zijn stem klonk overdreven stoer toen hij zei: “Ik heb nagedacht. Onze levensstijlen passen niet bij elkaar. Ik ben met een boodschap naar je toegekomen: je moet je niet meer afsluiten. Je moet een man in je leven toelaten. Dat is de bedoeling. Ik wil dat je gelukkig wordt met een andere man.” Ik dacht bij mezelf: “Waarom is dit zo belangrijk voor jou?” En ook zei ik dat ik hem nog één keer wilde zien. Hij werd boos en zijn stem werd zelfs onnodig hard toen hij me vroeg: “Heb je het soms met iemand over mij gehad?” Ik kon zijn agressie voelen, maar was niet bang, dus vertelde ik hem dat ik het inderdaad met mijn broer over hem had gehad. “En wat zei die?” Ik negeerde die vraag, nam een neutrale houding aan en herhaalde dat ik hem nog één keer in de ogen wilde kijken om dit fatsoenlijk af te kunnen ronden. Hij zou om 21:00 uur komen. En hij kwam!

Toen kon ik hem voor het eerst goed bekijken. Weer de bevestiging: Ik kende hem. Ik wist dat wij ooit heel belangrijk voor elkaar waren geweest en die liefde van toen was nu en hier voelbaar. Dit ging niet om Ramses zelf. Hij stonk naar de sigarettenrook en zijn gedrag was ver beneden peil. Zijn pet zette hij dit keer niet af. Daar stond een onuitstaanbare macho voor me die ik er eigenlijk ter plekke uit had moeten gooien, maar ik pakte dit rustig aan. In niets leek hij nog op de man die twee weken eerder bij mij op de stoel had gezeten. Hij vertoonde vreemd gedrag. Na deze avond zou alles voorbij zijn, dan zou ik hem nooit meer toelaten.

De stoere man keek me niet aan. Hij deed zijn jas uit, ging zitten en vroeg om een glas water. Ik zei niets, wilde hem alleen maar aankijken. Mijn blik was neutraal, want ik wilde heel goed observeren wat hier gaande was. Hij richtte zijn blik op mij en toen ging pas zijn pet af. Allereerst sprak ik hem aan op zijn agressieve houding aan de telefoon en hij excuseerde zich meteen. Ik besloot om zijn stoere gedrag totaal te negeren. Vervolgens vroeg ik of ik hem mocht vastpakken. Ik weet niet waar ik dit vandaan haalde, want het paste totaal niet bij wat ik normaal gesproken, naar alle waarschijnlijkheid, in zo’n situatie zou hebben gedaan. Hij keek me even verbaasd aan, maar tilde me gelijk op zijn schoot, alsof ik een veertje was.
We hielden elkaar gewoon vast. Voor mij was het een uiting van iets dat moeiteloos van mij naar Ramses uitging en ik schaamde me er niet voor. Het interesseerde me niet of dit beantwoord werd, wat ik voelde stond daar los van. Hij mocht me voor gek aanzien of zijn eigen conclusies trekken, ik wilde hem dit aanreiken en geen enkel uiterlijk vertoon van zijn kant kon dit belemmeren.

In die volledige overgave, realiseerde ik mij dat ik de rest van mijn leven niet meer verder verkoos te leven, zoals ik tot dan toe had gedaan: zonder me te laten voeden door de liefde van een man en zonder mijn liefde te delen met een man. Ik snakte ernaar om dit weer te mogen ervaren. Ik wilde als vrouw bemind worden. Ik wilde echter geen seks met Ramses, terwijl dat verlangen wel heel krachtig aanwezig was in zijn afwezigheid. Ik wilde alleen maar stevig in zijn armen zijn. Hij wist duidelijk niet hoe je een liefdevolle arm om iemand heen legt, want met een hand greep hij mijn nek vast. Ik kon mijn hoofd niet meer naar rechts of naar links bewegen. Hij keek me alleen maar aan en hield mij helemaal klem.

Ik deelde mijn gevoelens omtrent liefde met hem en dit scheen indruk op hem te maken, want even drukte hij mij steviger tegen zich aan en was er een moment van warmte. Nu leek het warempel alsof ik hem bevestigde in de boodschap die hij mij volgens eigen zeggen had moeten brengen: een man toelaten in mijn leven waar ik gelukkig mee zou worden. Ramses was de boodschapper, zijn komst had een diepere betekenis. Hemel en aarde kwamen op dat moment heel even samen voor mij. Op het moment dat ik besloten had de rest van mijn leven alleen te blijven, kwam Ramses op mijn pad om in te grijpen, zo dacht ik.

Contact met Ramses zorgde voor gewaarwordingen op allerlei niveaus. Er waren de fysiek waarneembare zaken en de niet-fysieke. Ook nu weer gebeurde er innerlijk van alles, buiten de dingen om die ik met mijn zintuigen kon waarnemen. Links en rechts in mijn lichaam voelde ik dit keer twee gloeiende stromen op gang komen. Het was zo krachtig dat het mijn totale aandacht trok en ik moest dit alles geleiden door mijn adem, die weer niet als een automatische levensstroom verliep. Mijn maag gloeide van binnen uit als een gloeiende zon. Het verspreidde zich door heel mijn lichaam. Hier gebeurde iets wonderbaarlijks en ik liet het gebeuren. Mijn lichaam reageerde heftig en ik kon het alleen maar ondergaan. Al mijn chakra’s stonden in verbinding met de zijne. Zelfs de energiecentra in mijn armen, benen en voeten. Ramses hield me nog steeds stevig vast en wilde meer. Ik niet, want ik voelde geen passie en bovendien voelde ik zo helder dat zijn handelingen los stonden van zijn hart. Ik had totaal geen behoefte om hierin mee te gaan. Even twijfelde ik of de afgelopen tien jaar alle gevoel uit mij hadden weggerukt. Nee, dit was een teken dat ik een hele krachtige bescherming bij me droeg. Een energie die met mij meekeek. Ik voelde me gedragen in deze vreemde situatie. Dit was niet de bedoeling tussen Ramses en mij. Ik wilde alleen met hem praten, hem iets mee geven, maar ik wilde zeer zeker geen seksuele band.

Ik observeerde zijn gedrag terwijl ik hem weer heel neutraal aankeek. Hij trok zijn shirt uit en liep met ontbloot bovenlichaam heen en weer door mijn praktijkruimte. Op dat moment probeerde ik hem zo serieus mogelijk te nemen, maar alles was zo transparant voor mij. Hij kon mij niet imponeren met zijn sterke, gespierde lichaam en dat begreep hij meteen, want hij kwam niet meer in mijn buurt. Hij bleef weer voor zijn favoriete schilderij staan, zonder iets te zeggen. Vanwege het gedrag dat hij hier vanavond tentoon spreidde en vanwege het thema dat ik tijdens de reading had gezien, vroeg ik hem wanneer hij voor het laatst seks had gehad. Na een korte aarzeling zei hij: “Gisteren!”

Ik kon niet meer serieus blijven, omdat ik de situatie hoe langer hoe absurder begon te vinden. Ik kon een lach dan ook niet meer onderdrukken, want als dat daadwerkelijk had plaatsgevonden kon het voor mijn gevoel niet veel zijn geweest. Ik kon de vrouw waarmee dat had plaatsgevonden dan ook totaal niet benijden. Dit voelde totaal niet als een waardevol en liefdevol samenzijn tussen twee mensen. Ramses kent geen binding vanuit zijn hart! Een beetje humoristisch zei ik: “Zo, zo, je ‘houdt’ van mij en je viert het met een ander.” En in mezelf dacht ik: “Waar heb ik me in godsnaam mee ingelaten.” Hij keek me onderzoekend aan toen ik hem er vlak achteraan vroeg: “Heb ik je nu geholpen om iemand anders te kwetsen?” “Nee, maak je daar geen zorgen om.”

Zes maanden later zou hij daar een ander licht op werpen.

Hij ijsbeerde wat door de ruimte heen en begon mij allerlei vragen te stellen: “Mediteer je? Heb je een Bijbel? Je moet een Bijbel hebben. Leg hem gewoon in je huis. Sluit je niet meer af. Word gelukkig met een man. Ik wil dat je gelukkig wordt. Vrouwen zijn gek! Er zijn zoveel gestoorde vrouwen daarbuiten. Ik ben geen vrouwenhater, maar je hebt geen idee wat er allemaal rondloopt. Jij bent geen gestoorde vrouw. Jij bent een sterke vrouw, zelfverzekerd.”

Nee, Ramses was inderdaad geen vrouwenhater zou later blijken, maar liefde voor ze voelen kon hij ook niet. Hij hield niet van zichzelf. Hij had blijkbaar de behoefte om me nog het een en ander te vertellen over zijn afkomst en de reputatie van de mannen in zijn familie en hij gaf trots toe dat hij in feite een kind was dat waarschijnlijk nooit volwassen zou worden. Dit was het enige stukje zelfbewustzijn waar ik die avond van kon getuigen. Ik keek hem aan. Hij keek mij aan en we pakten elkaar weer gewoon heel stevig vast. Ondanks de vertoning voelde ik toch heel veel warmte voor hem, maar ik had genoeg geobserveerd die avond en besloot dat het tijd was om afscheid van elkaar te nemen. Het was goed zo. Hij had zijn boodschap duidelijk gemaakt en ik gaf hem groot gelijk. Wij waren totaal geen match voor elkaar.

“Ramses, ik wil je nooit meer zien. Ik wil niet dat je me nog belt en ook niet dat je voor een behandeling komt.” Hij keek me aan en zei met een glimlach die meteen gevolgd werd door een ernstige blik: “Ik denk niet dat het de bedoeling is dat wij elkaar niet meer zien.”

“Bedoeling of geen bedoeling, toch wil ik het zo. Ik moet weer eens goed met mezelf aan de slag gaan.” Ramses keek me weer aan, zuchtte en zei: “ En dankzij jou moet ik nu ook met mezelf verder.”

In een flits voelde ik verdriet. Ik had weer een liefdesbinding gevoeld, heel intens. Een zielenuitwisseling die ik ook meteen weer moest loslaten. Het had niet eens tot bloei kunnen komen. Het was gekomen en gelijk ook weer verdwenen. Angst en twijfel voelde ik, want zou ik dit wat ik innerlijk gevoeld had nog ooit met een andere man mogen beleven en delen? Hoe had ik hier zolang zonder kunnen leven? Ik wist dat ik zonder dit gevoel niet meer verder kon, ook al zou ik het willen.

Hij trok zijn shirt en zijn jas weer aan, zette zijn pet op en keek naar me. Het was alsof hij zich afvroeg of hij mij genoeg gechoqueerd had voor die avond. Hij liep naar de deur met iets dat op een glimlach leek, maar eigenlijk het masker was van zijn eigen onvermogen. “Sluit goed af en beloof me dat je me belt als je me nodig hebt.”
“Dat zal ik niet doen, ik wil geen contact meer. Dag Ramses.” En ik sloot de deur direct achter hem. Als iedereen waar hij dit tegen gezegd had, daadwerkelijk een beroep op hem zou hebben gedaan, dan had hij een dubbele fulltime baan gehad.

Dans des Weerziens is verkrijgbaar als gedrukt exemplaar en als E-book.