Tijdens de intensieve jaren van mijn tweelingzielproces werd ik naar Glastonbury geroepen, het vroegere Avalon met de hogepriesteressen en de Druïden. De boeken van Marion Bradley “The mists of Avalon” en zoveel meer, heb ik verslonden! Toen ik zo diep met mezelf geconfronteerd werd en ik bijna niet meer normaal kon functioneren door zoveel hartzeer, besloot ik om 1 van mijn dromen werkelijkheid te maken. Ik trok er in mijn eentje op uit. In Dans des Weerziens beschrijf ik uitgebreid de wonderlijke ervaring die ik daar had.

“Glastonbury Energy: you get what you need, not what you think you need!”

Op de een of andere manier voel ik innerlijk regelmatig de drang om naar Glastonbury te reizen. Ik ben er al meerdere malen geweest, maar de indrukken die ik tijdens mijn eerste reis erheen heb opgedaan, vergeet ik nooit. Glastonbury, het oude land van Avalon met al die magische plekjes.
Na een uurtje vliegen, land ik om 7 uur ’s ochtends in Bristol. Daar neem ik the Airport Flyer naar Bristol Bus Station en van daaruit de busverbinding naar Street. Drie uur later arriveer ik in het land van Avalon. Even mijn koffertje naar het B&B brengen dat aan de voet van The Tor ligt. Dat is toch gauw een wandeling van twintig minuten uphill, maar dat vind ik helemaal niet erg, want ik heb me hier al zo lang op verheugd.

Ik trakteer mezelf gelijk op een wandeling door de natuur. Er hangt hier een violette-indigo kleurige energie die ik met dichtgeknepen ogen kan waarnemen, maar voornamelijk kan voelen. Zo met het blote oog zie je niks, maar de verhalen om me heen over de vortex die zich hier bevindt en die verschillende dimensies met elkaar verbindt, boeien me enorm. Ik krijg het jammer genoeg niet op foto vastgelegd. iedere keer als ik voel “nu moet je een foto maken”, kijk ik vervolgens op mijn display en zie niets. Hoe groot was mijn verbazing toen ik mijn foto’s op mijn pc zag: alles is gewoon zichtbaar! Ik dacht eerst dat mijn camera het had begeven, maar dat is niet zo.

De klim naar The Tor is meer dan de moeite waard. Het is enorm mooi, wat een uitstraling, wat een prachtige natuur en wat een heerlijk gevoel daarboven! Ik heb continu gezelschap van een kraai. Ik wil hier voorlopig nog niet weg en blijf vervolgens drie uur in het gras zitten om van het uitzicht te genieten. Het labyrint loop ik maar niet, omdat men de berg tegen erosie wil beschermen. Ik beperk me dus tot het aangelegde pad dat adembenemend mooi is.

Diezelfde avond ga ik naar een concertje in Chalice Well Gardens. De tuinen zijn verlicht en normaal gesproken mag je er ’s avonds niet komen, dus dit is een uitzonderlijke ervaring. Het feit dat de ballades die er werden gezongen wel aardig waren, maar niet echt ‘my cup of tea’, neem ik maar voor lief.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik met mijn voeten in The Healing Pool. Het water is ondraaglijk koud, maar ik wil niet te snel opgeven en alles loslaten wat me niet meer dient. Mijn voeten zijn inmiddels akelig wit geworden van de kou, verder voel ik niets, alleen die ijs- en ijskoude stroom water. Het blijkt een constante temperatuur van 11°C te hebben, wat stel ik me dus aan. Hier in Chalice Well Gardens zou de Heilige Graal zijn begraven die bij het laatste avondmaal is gebruikt door Jezus van Nazareth. Zijn oom Jozef van Arimathea, die handelaar was en naar Avalon kwam om tin te verhandelen, heeft deze graal, zo vertellen de overleveringen, hier begraven. Na verloop van tijd is er toen een bron ontstaan. Het water lijkt heel helder en is geschikt om te drinken, maar het laat overal waar het vloeit een rood spoor achter. Dit komt door het hoge ijzergehalte en staat symbool voor het bloed van Jezus Christus. Dit water zou helend zijn.

Jezus zou hier ook een gedeelte van zijn opleiding door Druïden en Hogepriesters hebben gehad. Overal door de tuinen zie je het symbool van The Vesica Pisces, het symbool van eenheid, verbinding tussen hemel en aarde. Bij The Lion’s Head kun je het water drinken. Het is enorm prettig hier te mogen zijn. Overal staan bankjes onder de bomen en er zijn voorzieningen voor Silent Reflection. Het is hier ook de gewoonste zaak van de wereld dat je in het openbaar mediteert. Niemand staat er raar van te kijken, iedereen komt hier voor stil gebed. Ook hier ben ik urenlang gebleven en wilde ik niet weggaan, maar dan zouden vier dagen gewoon veel te kort zijn om alles te zien wat ik graag wilde zien.

’s Middags ben ik naar Wearyall Hill gewandeld, waar The Holy Thorn ooit groeide. Het verhaal gaat dat Jozef van Arimathea hier zijn staf plantte die na verloop van tijd wortel schoot en zo groeide The holy Thorn. Ik kijk naar het boompje en denk bij mezelf: “Wat een ielerig klein boompje! Dit kan nooit een boom van meer dan tweeduizend jaar oud zijn.” Hier is mij dus iets niet helemaal duidelijk. Er hangen allemaal gekleurde lintjes in. Ik verken de heuvel. Er waait een krachtige wind, maar ik geniet van het uitzicht en ga vervolgens een tijdje bij de boom zitten. Van hieruit is het uitzicht op The Tor en St.Michael’s Tower bijzonder mooi….. Later heb ik navraag gedaan bij de bewoners van Glastonbury die mij vertelden dat de oorspronkelijke boom gestorven was en dat door heel Glastonbury nu meidoorns groeien die aftakkingen zijn van de originele boom.
Om 6 uur ’s avonds besluit ik dat ik toch maar eens iets moet gaan eten in een van de vele uitstekende restaurants voor vegetariërs. Teruggekomen op mijn kamer, wil ik een foto maken van het uitzicht. Ik sta versteld van de foto’s. Ik krijg dus geen normaal beeld: allemaal gekleurde lichtbolletjes en weer die violetkleurige hemel! Is er dan toch iets mis met mijn camera?

Ik ben inmiddels kapot moe en ga naar bed, maar slaap heel onrustig. Mijn kamertje is trouwens een typisch Engels kamertje met bloemetjes behang, een dekbed in een ander bloemetjesdesign en pluche tapijt dat zelfs is doorgetrokken naar de wc. Het B&B is prima in orde, het ontbijt is heerlijk en indien gewenst kun je ook een alternatieve behandeling krijgen. Ik heb er niet voor gekozen, maar er zijn verschillende opties en mogelijkheden.

De dag erna breng ik een bezoekje aan The Abbey Ruins. Ik zit nu in The Lady Chapel. Hier kruisen de Ley lijnen van Maria Magdalena en St. Michael zich. Het is een plaats van kracht, allemaal even prachtig om te zien, maar dit kapelletje spreekt mij het meest aan. Het is ook het meeste intact gebleven, de muren, het altaar. De rest spreekt mij veel minder aan ondank de Ley lijnen, waar ik toch wel enorm in geïnteresseerd ben. Die speciale energie kan ik ook alleen maar hier in dit kapelletje voelen. In 1191 zou men hier de lichamen van King Arthur en Guinevere hebben gevonden. De vraag is of dit een publiciteitsstunt is geweest of dat dit echt zo was. De plaats van het graf staat in ieder geval nog gemarkeerd als zijnde de plek waar Arthur en zijn vrouwtje begraven lagen. In het kapelletje heerst alleen maar rust, mensen komen even binnen kijken en lopen dan weer door, maar ik heb hier toch wel gauw een dik uur gezeten.

Vervolgens ga ik op zoek naar Gog and Magog, twee eeuwenoude, prachtige eikenbomen. Met de kaart in de hand ga ik op pad. Er is geen mens te zien, ik raak steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld. De natuur is wondermooi, maar de bewuste weg die ik aan de rechter kant moet nemen, duikt maar niet op. Zo raak ik uiteindelijk verdwaald in het bos. Van binnen welt de angst nu toch wel op. Alles is zo afgelegen hier, ik ben al zo lang onderweg, pff… ik hoop dat ik veilig ben. Tot overmaat van ramp, zie ik in de verte een man die helemaal in het zwart is gekleed. Hij komt mijn richting uit. Schietgebedjes, wel honderd, “Help, wat nu?” De man zegt mij overigens heel vriendelijk goede dag terwijl hij mij voorbij loopt, maar op dat moment beslis ik dat ik toch maar beter rechtsomkeer kan maken, want ik weet bij god niet waar ik hier ben en er lijkt geen einde aan dit bos te komen. Op de een of andere manier kom ik weer onderaan The Tor uit. Deze beklim ik dus maar weer. Gog & Magog heb ik helaas niet gevonden. Nog even lekker uitwaaien bovenop The Tor en daarna trakteer ik mezelf op de hydro spa in het B&B: een bubbelbad met water van 39°C, waar je maar maximaal 15 minuutjes in mag zitten en daarna val ik doodmoe in slaap.

Vanavond om half 9 vertrekt mijn vliegtuig. Ik heb geen idee hoe ik weer terug bij het vliegveld kom, dus even mijn terugreis uitstippelen. ik durf niet tot het laatste moment te wachten, dus vertrek ik ruim op tijd. Nog even naar The Chalice Well Gardens geweest, nog een lekkere vegetarische Lasagna gegeten in The Blue Note en dan zeg ik dit plaatsje gedag.
Glastonbury, het stadje waar veel mensen nog als hippies gekleed gaan, waar anderen zich bezig houden met Wicca, waar je talloze winkeltjes met kristallen, etherische oliën en kruiden ziet, waar iedereen wel een of andere vorm van alternatieve begeleiding aanbiedt, waar kinderen met pendels op straat spelen, maar most important of all: waar je helemaal jezelf kunt zijn en iedereen de ander in zijn waarde laat. Ik ben dankbaar dat ik hier vier dagen in mijn eentje heb mogen genieten van al dat moois!

© Maria Quesada