Op 6 april 2005 begon voor mij een intensief en zwaar proces toen ik een man ontmoette in mijn praktijk, waarmee ik een onverklaarbare connectie voelde. Dat was absoluut wederzijds en ook hij werd overweldigd door de zielsherkenning die zich daar voltrok, alsof een dimensie zich onverwacht opende, die we nog nooit betreden hadden. Een connectie die niet uit te leggen valt aan mensen die het zelf niet hebben beleefd en die vaak goed bedoelde adviezen uitlokt, die averechts werken en je het gevoel geven dat je gek wordt.
Wat er die dag in mijn praktijk gebeurde zal ik nooit helemaal kunnen beschrijven, maar degenen die Dans des Weerziens hebben gelezen, kunnen zich daar wel een heel goed beeld van vormen. In dit boek beschrijf ik de aantrek- en afstootdynamiek en tegelijkertijd de magie die verweven zit in dit verhaal om je daar te brengen waar je jouw wezenlijke zelf kunt toelaten. Zo overweldigd als ik werd door een diepgaand liefdesgevoel dat mij ter plekke deed samensmelten met hem, zonder dat ik wist wat er gebeurde en zonder dat ik me ertegen kon verzetten, zo verscheurd en gebroken voelde ik me in de jaren die er volgden. Zoveel hartzeer, zoveel kortsluiting omdat mijn verstand in conflict kwam met mijn hart. Lange, lange jaren waarin de wanhoop en de pijn me soms echt veel te veel werden, en ik soms niet meer wist hoe ik het nog langer zou kunnen volhouden en hoe ik verder zou kunnen blijven functioneren.

Soms hield ik het ook niet vol en ging ik volledig onderuit. Dan werd het labeltje “burn out”, PTSS, of “depressie” op me geplakt, maar ik wist exact wat er in me gebeurde. Een gebroken hart door de verloochening van liefde, is het meest pijnlijke wat ik ooit ervaren heb. Maar tegelijkertijd waren er de momenten waarin die ongelofelijke diepe connectie zo voelbaar was, dat ik het gevoel had dat ik thuis gekomen was, omdat de liefde die we met elkaar uitwisselden zo upliftend was, dat je dacht dat er een einde aan de kwelling was gekomen. Integendeel, na de vele cliffhangers die aan de lange periodes van afstand vooraf gingen, bleek het verhaal steeds te verslechteren….. tot het beslissende dieptepunt zich aandiende waar onze wegen zich definitief scheidden. The point of no return. Na 11 jaar kwam ik op het punt dat het goed zo was en dat mijn verlangen naar een samenkomen zich volledig had opgelost en dat is nog steeds zo, maar de definitieve scheiding van wegen bleek een onmogelijkheid te zijn, vooral voor de ander die bij tijd en wijle uitreikt, om zich vervolgens toch weer terug te trekken. Dit veroorzaakt echter geen verscheuring of verdriet meer voor mij en ik zie het meer als een noodzakelijk proces voor de ander die misschien nu wel in bepaald opzicht door een intens innerlijk proces geleid wordt.

Terugkijkend op die jaren snap ik nog steeds niet hoe ik er doorheen gekomen ben, omdat ik werkelijk iedere diepste angst van mezelf onder ogen heb moeten zien, maar ik ben er wel nog. Alles waarvan ik dacht dat ik gek zou worden of het niet zou kunnen verdragen, gebeurde en geen enkele verwachting die ik van de liefde had werd werkelijkheid, integendeel….. En plots besefte ik dat wat er ook gebeurd was, dit alles betrekkelijk was bij de liefde die ik nog steeds kon voelen en die ik accepteer als een deel van mij. Een liefde die nooit voorbij zal gaan, zonder dat ik haar noodzakelijkerwijze koppel aan de persoonlijkheid van deze man. Hij is vrij, vrij van mijn verwachtingen, maar ook vrij van mijn projectie van verdriet en pijn.

Toen ik op een gegeven moment besefte dat de liefde voor mezelf groter moest groeien dan de liefde voor deze man, begon het rouwproces nog intensiever en op mijn diepste dieptepunt dat tegelijkertijd ervoor zorgde dat ik in volledige overgave kwam van wat was, besloot ik om ritueel een fase in mijn leven af te ronden en de liefde die ik voelde te investeren in alles wat ik deed. In 2012, ik was toen 7 jaar onderweg, tekende ik een icoontje, een hart dat voor mij alles omvatte dat ik beleefd had, maar dat vooral mijn wezensenergie en de liefde bevatte die ik had gevoeld en nog steeds voel. Zo ontstond het bekende logo dat jullie overal van mij tegenkomen in allerlei kleuren en formaten: op mijn boeken, mijn cd, mijn doosje Soul Whispers, mijn website, vaker hier op deze pagina. Kortom, overal waar ik iets aanbied om mensen te ondersteunen, kun je mijn logo vinden.

Sinds 2012 is het mijn bedrijfslogo geworden en dit is auteursrechtelijk beschermd. Ik deel veel van mezelf, maar dit is zo uniek voor mijn proces en dit heeft voor mij zo’n enorme emotionele waarde dat ik hier een restrictie op ingebouwd heb, zodat het niet gebruikt kan/mag worden zonder mijn toestemming. Al mijn teksten mogen vrijelijk gedeeld worden als er maar een bronvermelding bij staat.

Omdat ik niet vergeten ben hoe het proces voelt wanneer je oog in oog komt te staan met jezelf, luister ik naar mensen die een soortgelijk proces doorlopen en tracht ik te ondersteunen waar dat mogelijk is. Ik ben niet de expert, ik deel wat ik voel en wat ik weet. Hier op deze website en op mijn Facebookpagina ‘Soul Whispers by Maria Quesada” durven mensen langzaam maar zeker meer te delen over hun proces. Mijn website en Facebookpagina zijn echter niet alleen of specifiek voor tweelingzielen bestemd, ze zijn bestemd om inspiratie, steun en inzicht te schenken in moeilijke levensprocessen en verschuivingen die er plaatsvinden, want zoals ik reeds eerder zei: toevallig ben ik degene die dit nu mag doen en degenen voor wie mijn teksten en producten resoneren, zullen ongetwijfeld de weg naar hier vinden.

Mijn hartlogo, staat voor wie ik ben en wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren!

© Maria Quesada