UPDATE: HET PROCES TEGEN FLORIS VLEES I.V.M. HET OVERLIJDEN VAN SEÑA IS DANKZIJ DE EXPERTISE EN DE NIMMER AFLATENDE DOORTASTENDHEID VAN MR.URSULA OVERHOF VAN AVERECHT GEWONNEN! Ik krijg mijn liefste schat er niet mee terug, maar er is wel een stukje gerechtigheid, want ik kon haar gruwelijke dood  niet zomaar voorbij laten gaan, alsof een dierenleven niets uitmaakt….. Dat doet het wel, en hoe!

Ze is er niet meer, mijn maatje, mijn allesje, mijn prachtige Groenendaeler meisje van pas 3,5 jaar. Ik mag me niet schuldig voelen, ik handelde uit liefde voor haar, ik kon het niet weten, het had nooit mogen gebeuren, maar het is toch gebeurd. Seña werd onverwacht en plotseling weggerukt uit het leven nadat ze ganzenvlees had gegeten dat besmet was met botulisme. Ganzenvlees dat ik online had besteld bij de leverancier waar ik al die jaren haar voeding had besteld, want ik wilde het beste van het beste voor haar. Ganzenvlees dat ik haar stukje voor stukje voerde. Er werd een verkeerde diagnose gesteld toen ik op die bewuste vrijdagavond met haar naar de DA ging, waardoor de eerste 24 uur voorbij gingen die zo cruciaal zijn bij de behandeling van botulisme. Ze was kansloos. Niemand die naar me luisterde, want hoe serieus wordt intuïtie genomen….. het was niet eens het seizoen waarin botulisme voorkomt.

Door mijn ervaring, vrees ik dat het weleens zo zou kunnen zijn dat nog meer honden overleden zijn door deze oorzaak, maar je kunt de link zelf niet gemakkelijk leggen of zelfs nooit en helemaal niet, zeker wanneer een dierenarts er zelf niet aan denkt en de doodsoorzaak een mysterie blijft. Ik hoop andere mensen voor dit verdriet te kunnen behoeden door mijn verhaal te delen, zodat men in ieder geval alert kan zijn en zodat meteen de juiste diagnose gesteld kan worden, want had de DA naar mij geluisterd en was er meteen juist gehandeld, dan waren Seña en ik nu nog samen geweest, dan had zij die afschuwelijke lijdensweg niet hoeven doormaken, dan had zij niet in haar eentje hoeven overlijden, want ik mocht niet bij haar zijn in de dierenkliniek! En dit zal ik een plek moeten geven, wat ik nu absoluut niet kan.

Seña en ik waren 24/7 samen vanaf de dag dat ik haar thuiskreeg. We waren dol op elkaar. Ze bezorgde me menig hartwips door haar snelheid en onderzoekende natuur. Ze beschermde me, hield me bezig, zorgde ervoor dat ik veel buiten in de natuur was, ze gaf me liefde en haar speelsheid zorgde voor menig leuk uurtje. Mijn zwarte Lola, mijn avonturierster die zo levenslustig was, zo nieuwsgierig naar alles wat het leven haar nog te bieden had, zo trouw, zo vrolijk, zo aanwezig, zo alles waar ik met hart en ziel van houd. Ik wilde alleen het beste van het beste voor haar. Ik wilde haar een fantastisch leven geven. Hoe groot het verdriet, de verscheuring en het trauma is dat juist ik, de persoon die ze het allermeeste vertrouwde, de laatste doorslaggevende schakel was in haar vroegtijdige overlijden, kan ik niemand uitleggen.

Op die bewuste avond, de laatste vrijdag van de maand oktober, nam ik haar mee naar buiten voor een fijne wandeling samen. Ze was er altijd dol op, maar nu viel me toch iets geks op. Ze liep als een oud vrouwtje, ze liep niet mank, ze strompelde niet, maar het leek alsof ze het heel zwaar vond om het ene pootje voor het andere te zetten. Ik had eerder totaal niets aan haar gemerkt, ze was speels en levendig zoals altijd. We liepen door, maar Seña ging liggen en keek me met droevige ogen aan. “Wat is het schatje? Wil je niet wandelen?”, zo communiceerde ik met haar. Het werd al heel gauw duidelijk dat ze echt niet meer kon, dus tilde ik haar op en liep met 28 kilo in mijn armen terug naar huis. Daar liep ze nog zelf de trap op en ging meteen liggen. Ze viel in slaap, maar toen ze opstond zakte haar achterlichaam onder haar uit. Ze kon niet meer op haar achterpoten staan. Ik twijfelde geen moment en belde meteen de DA. Het was weekend, dus ik moest naar de dienstdoende DA. Ik kon gelukkig vrij meteen komen.

Ik legde uit wat ik geconstateerd had en noemde ook het ganzenvlees dat ze de woensdag ervoor had gegeten. Ze had donderdag alleen wat brokjes willen eten, verder niets. Ze had behoefte aan gras gehad, veel gras, maar goh, dat hebben honden wel vaker. Nee, het had niets met het ganzenvlees te maken. De DA zei dat ze pijn aan haar rug had, er was geen levensgevaar, ze was niet verlamd, want er zat nog spanning op haar spieren en ze had nog reflexen. Als er geen levensgevaar wordt geconstateerd dan is het beleid dat er eerste hulp wordt aangereikt en dat de verdere behandeling door de eigen DA wordt voortgezet. Het zou een hernia zijn of een beklemde zenuw. Seña kreeg 2 spuiten om de ongemakken wat te verlichten en ik kon terug naar huis. Ik moest dus het weekend doorkomen met haar en maandag moest ik dan naar mijn eigen DA gaan. Ik kreeg nog pijnstilling mee naar huis. Seña sleepte zich met haar voorpoten over de grond, ze wilde weg, maar kon niet lopen.

Het bleef malen in mij, het ganzenvlees liet me niet los. Ik deelde het met mensen in mijn omgeving, ik deelde het met Karin, Seña’s fokster die zeer betrokken was en die al meer dan 40 jaar zonder problemen rauw voert, iemand die ik altijd raadpleegde als het om het welzijn en de gezondheid van Seña ging, want als iemand veel weet en ervaring heeft dan is het Karin wel. Niemand, maar dan ook niemand die enige twijfel had bij dat vlees. Ik werd gerustgesteld. Ik weet niet waarom het voor mij wel voor zoveel onrust zorgde, er was eigenlijk niets vreemds aan dat vlees, behalve dat onbestemde gevoel in mij. Ik herinnerde me dat de doos waarin het verpakt zat al een raar gevoel bij me opriep, een zwarte doos met het koninklijk wapen van Groot Brittanië. Het vlees zelf was voor mij ook onbekend. Ik had nog nooit ganzenvlees besteld, maar wilde eens iets anders dan rund, lam en geit voor de afwisseling. Ik moest zelf wennen aan de geur en de structuur van het vlees. Seña snuffelde er de allereerste keer aan, liet het links liggen, maar beetje bij beetje at ze er toch van. Ze was geen grote eetster en soms at ze zelfs slecht. Ze heeft er over een tijdsduur van 2 weken ongeveer 2 ½ kilo van gegeten, dit werd afgewisseld met wat ze gewend was te eten en soms had ze behoefte aan brokjes. Maar na die laatste voeding ganzenvlees had ze niets meer willen eten.

Terug thuis die vrijdagavond maakte ik het ons zo comfortabel mogelijk. We bleven samen in mijn praktijkruimte liggen op de begane grond, zodat we geen trappen op en af hoefden. Ik mocht alleen met haar naar buiten, zodat ze haar behoefte kon doen. Maar Seña kon haar behoefte helemaal niet meer doen, ze kon niet staan en ’s nachts constateerde ik dat ook haar voorpoten niet meer werkten. Ze kon alleen nog maar haar kop en haar staart bewegen. Ze piepte, dus gaf ik haar pijnstilling. Dat werkte gelukkig. Ik nam contact op met een osteopaat voor dieren, want die zenuwbeknelling of die hernia bezorgde haar nu wel heel veel pijn en nu leek ze wel verlamd te zijn. Het werd van kwaad tot erger. Maar ze had haar sprankel nog. Als ik een knuffeltje voor haar kopje hield dan wilde ze dat tussen haar tanden nemen en ermee spelen. En zo werd het zaterdagavond, ik moest immers wachten tot maandag om naar mijn eigen DA te gaan, had de weekend DA gezegd. Ik wachtte echter niet, ik kon dit niet blijven aanzien. Vrienden hielpen mij om Seña de wagen in te dragen en we vertrokken naar een dierenkliniek in België, want veel vertrouwen had ik inmiddels niet meer in de DA die ik vrijdagavond geraadpleegd had.

 

In de dierenkliniek werd al snel duidelijk dat Seña geen reflexen meer vertoonde in haar achterlijf, zelfs haar anusspieren reageerden niet meer, haar voorpoten reageerden niet meer, haar blaas stond op knappen en ze lag daar hevig hijgend van de stress op de brancard. Er werd bloed afgenomen en overleg gepleegd met een neuroloog in Herenthals. Seña moest daar blijven, ze moest nu niet ook nog een autorit naar Herenthals erbij krijgen. “Nee, dat kan niet! We zijn nooit uit elkaar geweest, ik kan haar niet achterlaten, dat is niet goed voor haar, ze is dan onrustig”, zei ik in paniek. “Mevrouw, u moet aan Seña denken, ze moet meteen aan het infuus. Dit kan ook haar ademhalingsspieren lam leggen.” Ik schrok, ik moest mijn schatje achterlaten en ik wist dat dit voor haar ook enorm stressvol zou zijn. Zou dit haar ook niet zieker maken dan? Ik vroeg nog of ik zelf dan ook niet bij haar in het hok mocht blijven, men zou van mij geen last hebben. Alles wat ik wilde was om Seña bij te staan. Het mocht niet. Met een gebroken hart liet ik haar achter. Ik zag hoe uitgeput ze was toen ik haar zelf naar het hok bracht. Ik knuffelde en kuste haar en haar oogjes vielen dicht. Dat was enigszins een troost voor mij. Ik zou in de ochtend kunnen bellen en dan zou ik kunnen afspreken om haar te komen bezoeken.

Er zou in de tussentijd getest worden op Polyneuropathie, Neospora en toxoplasmose. Ook hier opperde ik weer het eten van het ganzenvlees. Nee, dat kon deze symptomen niet veroorzaakt hebben. Echt niet? Nee, echt niet. “Oké, ik wil toch dat er ook op botulisme wordt getest.” “Het is nu niet de tijd voor botulisme, maar als u dat wilt dan kan dat.” “Ja, dat wil ik. Ik zou er niet mee kunnen leven als blijkt dat ik haar besmette voeding heb gevoerd.”

Zondag leek Seña stabiel te zijn. Er was geen verdere achteruitgang. Ze was wel uitgeput, dus het was beter dat ik niet kwam, want als ik dan weg ging zou dat weer teveel onrust brengen voor haar. Met pijn in mijn hart bleef ik weg. Het kostte me ontzettend veel moeite, ik ging kapot van verdriet. De nacht duurde me te lang. Ik werd om 6 uur wakker met een ongelofelijk wanhopig gevoel, ik moest NU naar Seña toe. Ik begon zelfs te schreeuwen, ik hield het niet meer vol. Ik zou haar een T-shirt met mijn geur brengen, dan wist ze tenminste dat ik haar niet in de steek had gelaten. Snel schoot ik in mijn kleren en ik was nog niet beneden of de telefoon ging. Toen ik zag dat het de dierenkliniek was, wilde ik de oproep niet beantwoorden. Ik wist het al, ik wist al dat mijn wereld nu zou vergaan, ik had het gevoeld, neeeeeeeee Señaatje, zeg a.u.b. dat het niet waar is.

 

De DA stond voor een raadsel. Seña was plotseling heel onrustig geworden. Ze bleek nu pas koorts te hebben. De koorts bleef stijgen ondanks de stoot antibiotica en ondanks de natte dekens. Het bleef zo snel stijgen dat het onmeetbaar werd. Seña raakte in shock, draaide met haar ogen, werd blind, had ook geen gevoel meer in haar snoet, haar ademhaling vertraagde en stopte……. Haar levensvonk was gedoofd. Anderhalf uur had ze gevochten, maar ze heeft het niet gered. Schreeuwend ben ik over straat naar mijn auto gerend, het is niet waar, dit kan niet waar zijn. Help, oh god help ons a.u.b.

Seña was nog warm toen ik haar in de auto tilde. Ik nam haar mee naar huis zodat haar vriendinnetjes en de mensen die van haar hielden ook afscheid van haar konden nemen. Mij werd echter geadviseerd om haar diezelfde avond nog naar het crematorium te brengen. Haar lichaam zou heel snel gaan ontbinden. Maar haar lichaam bleef warm. Alleen kon ik niet meer de zo voor haar typerende blik naar mij in haar open oogjes herkennen. Haar ziel was uitgetreden, haar lichaam stijf en het bloed liep al uit haar snoetje. Ik kreeg het echter niet over mijn hart om haar meteen weer weg te brengen, dus besloot ik om haar 24 uur bij me te houden. Ik sliep naast haar en ik was me heel bewust dat dit het laatste was wat ik nog fysiek kon waarnemen van haar. Ik moest haar loslaten, terwijl ik haar nog lang niet kon loslaten.

Mijn beste maatje gaf me het grootste cadeau dat ze me had kunnen geven door Seña een plekje in haar tuin te geven. Zo kreeg ik een plekje waar ik wanneer ik ook maar wilde bij haar grafje kon zitten en huilen. Op dat moment wisten we nog niet wat de doodsoorzaak was. De week erna kwamen de eerste drie bloeduitslagen binnen. Geen polyneuropathie, geen neospora, geen toxoplasmose. Ik had mijn diepvries nog vol met vlees liggen voor Seña en aangezien niemand twijfels had over het vlees, gaf ik het mee aan wie wilde. Karin, Seña’s fokster die zelf ook een broertje van Seña als eigen hond heeft, nam het ganzenvlees mee.

Een week later stuurde Karin me een filmpje dat ze maakte toen ze Monkey, Seña’s broertje, mee naar buiten nam om te wandelen. Ze had iets vreemds gezien. Mijn hart stond stil toen ik het filmpje zag en het eerste dat ik haar vroeg was: “Wat heeft Monkey gegeten?” Dat bleek het ganzenvlees te zijn. Ik ben in de auto gesprongen heb Monkey ingeladen en ben samen met Karin naar de dierenarts gegaan, waar ik het hele verhaal van Seña vertelde. Ik was onrustig. Dit zal toch niet waar zijn hè! Er werd meteen op de juiste manier gehandeld bij Monkey. Meteen antibiotica en de ochtend erna werd hij meteen opgenomen in Herenthals waar hij meteen werd doorgespoeld. Scans wezen niets uit, men ging ook uit van polyneuropathie en toch wel heel erg sneu dat twee honden uit 1 nestje binnen het bestek van 1 week beide dezelfde symptomen hadden gekregen. Monkey ging eerst nog wat achteruit, maar ging daarna vooruit. Nog voordat hij ontslagen werd uit de dierenkliniek, omdat hij stabiel was en nu zou moeten gaan revalideren, kreeg ik de laatste bloeduitslag binnen van Seña: ze testte positief op botulisme. Ik zei: “Dus toch het ganzenvlees?” De DA bevestigde dat, aangezien Seña niet uit stilstaand water had gedronken waar een dood beest in had gelegen. Weer schreeuwde ik het uit. Mijn ergste nachtmerrie was waarheid geworden. IK had mijn hond besmet vlees gevoerd, IK was de bepalende schakel geweest waardoor Seña dit had moeten doormaken en weggerukt werd uit het leven waar ze zo van genoot.

Karin deelde mijn bevindingen met haar DA en die bevestigde dat alle symptomen die Monkey had gehad, inderdaad bij botulisme horen. Ze hadden niet aan botulisme gedacht omdat het niet de tijd ervoor was en ze hadden het op deze manier ook nog niet meegemaakt. Als dit niet met Seña was gebeurd en Karin had het vlees nog een tijdje in de vriezer bewaard, dan had ook Karin niet geweten wat er aan de hand was geweest. Maar nu door Seña’s verhaal en mijn onbestemd gevoel over het ganzenvlees waardoor ik toch die test had aangevraagd, was het klontje klaar.

Ik nam contact op met de leverancier. Hij was zakelijk, had nog nooit een klacht over het ganzenvlees gehad, maar hij zou het laten onderzoeken. Hij had echter geen ganzenvlees meer over van diezelfde partij als ik geleverd had gekregen. Het ganzenvlees testte negatief. Op aanraden van de DA in België werd er alsnog bloed bij Monkey afgenomen om botulisme aan te tonen, maar Monkey had al de antibioticakuur gehad, hij was reeds aan het revalideren en er was gewoon teveel tijd overheen gegaan. Zijn DA bevestigde echter zoals eerder reeds genoemd, dat hij alle symptomen kon relateren aan botulisme.

Monkey maakt het goed! Seña is er niet meer. Ik ben verscheurd van verdriet en het wordt er niet gemakkelijker op. Ik vraag me constant af hoeveel honden dit al eerder zouden kunnen hebben meegemaakt, want wie denkt er aan botulisme bij het eten van gevogelte dat je nota bene bestelt bij een leverancier die normaal gesproken kwalitatief goed voer levert, tenminste van wat ik weet. Hoeveel baasjes zijn achter gebleven met de vraag: “Wat is er met mijn hond gebeurd?” Als we hier niet al die overeenkomsten hadden gehad, als ik niet tegen alle meningen in toch die test had aangevraagd, dan was het voor altijd een mysterie gebleven wat hier gebeurd was. De andere testen hadden immers niets uitgewezen. Dan had men gedacht dat er genetisch iets niet in orde was, want Monkey en Seña waren broer en zus.

Botulisme legt alle zenuwen plat. Het gif werkt zich langzaam door het lichaam heen. Tussen het eten van het ganzenvlees en de eerste symptomen zaten 36 uur. Het begint in het achterlichaam en werkt zich langzaam op naar voren, totdat het ook de hersens en de ademhalingsspieren aantast. Het veroorzaakt secundaire ontstekingen die de hond zo uitputten dat het in principe een verloren gevecht wordt. De diertjes zijn mega uitgeput en worden apathisch. De antibiotica is bestemd om deze secundaire ontstekingen te voorkomen. Bij Seña is dat niet gebeurd. Er is niets voor haar gebeurd tijdens die eerste 24 cruciale uren. Pas zaterdagavond heeft ze antibiotica gekregen en ging ze aan het infuus.

Dit is geen pleidooi tegen het voeren van rauw voer, want je ziet dat zelfs in brokken dodelijke hoeveelheden van bepaalde stoffen aangetroffen kunnen worden. Dit verhaal, dat me heel veel moeite heeft gekost om neer te schrijven, omdat alles nog zo ontzettend pijnlijk is, is bestemd om te helpen voorkomen dat nog andere honden slachtoffer worden hiervan.

Ik krijg Seña niet meer terug. We hadden nog zolang bij elkaar kunnen zijn. Ik heb zelfs geen afscheid van haar kunnen nemen, ik moest haar achterlaten terwijl ik haar beloofd had dat ik haar niet alleen zou laten. Ik ben getraumatiseerd en verscheurd. Dit gun ik niemand. Geniet van jullie diertjes en wees alert. We kunnen nergens meer zeker van zijn, want je ziet ook ik wilde Seña het beste van het beste geven. Ze was dan ook mijn dierbaarste schat. Rust zacht lieve Seña en ik hoop dat door het delen van ons verhaal verder verdriet en een verdere tragedie voorkomen kan worden.

Maria Quesada